Ljóst er, að framganga ýmissa mála á vegum Tónskáldafélags Íslands gekk hægt fyrir sig. Má þar til nefna ýmist samstarf við systurfélögin á Norðurlöndum, en mikil fjarlægð og mikill ferðakostnaður kom í veg fyrir reglulega þátttöku í þessu samstarfi. Einnig var sú spurning frammi hvort Ísland hefði þann ávinning af samstarfinu sem til væri kostað, eða eins og segir í fundargerð 17. október 1965:

Jafnframt fól stjórn Tónskáldafélags Íslands formanni sínum að ítreka við hin skandinavísku tónskáldafélaög þá einföldu staðreynd að þátttaka Íslands í Norræna tónskáldaráðiu er vegna aðstöðu landsins svo erfið, tímafrek og dýr, að hún borgar sig ekki nema henni fylgi aukin útbreiðsla íslenskra tónlistar í hinum skandinavísku löndum.

Tónskáldafélagið vann vel að því að bæta þessi samskipti og fór Jón Leifs m.a. til hinna norðurlandanna við að vinna að þeim málum.

Tónlistardagar Norræna tónskáldaráðsins voru haldnir í Reykjavík sumarið 1967. Undirbúningingurinn hófst þegar haustið 1965 en þá var gert ráð fyrir að tónlistardagarnir yrðu haldnir árið eftir. Ljóst er að fjármögnun slíkrar hátíðar var ekki síður erfið þá en nú og taldið menntamálaráðherra sá sér ekki fært að láta neitt fé að ráði í slíka framkvæmd. Hugmyndir komu fram í þá veru að selja hljóðritanir af tónleikunum til útvarpsstöðva norðurlandanna og á þann hátt ná inn fjarmagni til framkvæmdanna. Skrifaði Jón Leifs m.a. bréf til formanna norrænu tónskáldafélaganna í lok árs 1965 til að leita eftir stuðningi þeirra í þeim efnum. Í janúar 1966 fór Jón Leifs til Noregs og Svíþjóðar til skrafs og ráðagerða við formenn norrænu tónskáldafélaganna um undirbúning tónlistardaganna. Á framhaldsaðalfundi 17. febrúar 1966 má lesa um framvindu þessa máls:

Formaður skýrði frá því, að hann hefði skrifað formönnum norrænu tónskáldafélaganna og beðið þá að styðja tilmæli tónskáldafélags Íslands til norrænu útvarpsstöðvanna um að þær keyptu dagskrárefni hinna væntanlegu norrænu tónlistardaga í Reykjavík. Svar hefði þó enn ekki borist, hvorki frá hinum norrænu útvarpsstöðvum sem hefði verið skrifað 6. f.m. né frá formönnum tónskáldafélaganna, sem hafði verið skrifað 31. f.mán. Af því tilefni samþykkti aðalfundur Tónskáldafélags Íslands að heimila stjórn félgsins að fresta norrænu tónlistardögunum til vorsins 1967, en að fela stjórninni að reyna að minnast 20 ára stofnafmælist norræna tónskáldaráðsins 25. október næstkomandi með hátíðartónleikum í Reykjavík eins og fundur norræna tónskáldaráðsins á síðasta sumri hefði óskað.

Tónleikarnir voru svo haldnir haustið 1967 og þóttu takast vel í hvívetna. Lesa má af því tilefni í fundargerð 29. september 1967 eftirfarandi ályktun sem samþykkt var á þeim fundi:

Aðalfundur Tónskáldafélags Íslands 29. september 1967 þakkar útvarpsstjóra og samstarfsmönnum hans alla framkvæmd tónlistardaga Norræna tónskáldaráðsins, er haldnir voru í Reykjavík nýlega. Jafnframt lætur fundurinn í ljós þá von að framkvæmd þessi megi verða upphaf að aukinni kynningu íslanskrar tónlistar í dagskrá hljóðvarps og sjónvarps og á efnisskrá opinberra tónleika einkum hjá Sinfóníuhljómsveit Íslands. Það hlýtur að verða krafa Tónskáldafélags Íslands að komið veriði á kynningu íslanzkrar tónlistar með svipuðum hætti og kynningu íslenskrar myndlistar, en það mundi verða talin óviðeigandi frammistaða ef listasafn ríksisins kynnti nær eingöngu erlenda list og ef val þar sýndra listaverka væri tilviljunum háð. Það er því eindregin ósk Tónskáldafélags Íslands að t.d. á hverjum tónleikum Sinfóníuhljómsveitar Íslands verði kynnt, a.m.k. eitt íslenzkt verk og að dagskrárnefnd tónlistar fyrir opinbera hljómleika og útvarp, skipuð kjörnum sérfræðingum, hafi yfirumsjón með dagskrárvali.

Baráttan var eilíf hvað varðaði aukinn flutning á íslenskri tónlist, bæði á opinberum tónleikum og í útvarpi.

Árið 1968 var örlagaríkt ár í sögu félagsins. Á því ári var stofnfundur íslenskrar tónverkamiðstöðvar haldinn í herbergi 513 á Hótel Sögu og markaði sá fundur tímamótauppgjör í formennsku. Á þessu ári lést Jón Leifs og féll þar í valinn einn sérstæðasti foringi íslenskra félagasamtaka sem um getur á þessari öld.

Sérstakt má telja að síðasta ár Jóns Leifs sem formaður félagsins skyldi vera mest áberandi fyrir það að hann lenti í mikilli baráttu við þá aðila sem hann hafði staðið í baráttu fyrir, og með, síðan árið 1945. Má þar til nefna eins og bent hefur verið á uppgjörið hvað varðaði stofnun tónverkamiðstöðvarinnar.

Upp kom mál í tengslum við sameign Jóns Leifs og Tónskáldafélagsins á húseigninni að Bókhlöðustíg 2. Hafði Jón yfirtekið persónulega hagstætt lán sem tónskáldafélagið hafði fengið í tengslum við þessi húsakaup. Taldi Jón sér ólíft í húsinu saman með Tónskáldafélaginu vegna þróunar mála í tengslum við stofnun Tónverkamiðstöðvarinnar. Þessi mál þróuðust á þann hátt að í byrjun árs 1969 fóru fram umræður við ekkju Jóns Leifs, frú Þorbjörgu Leifs um kaup á húseigninni. Niðurstaða þeirrar umræðu var sú að frú Þorbjörg vildi ekki selja sinn hluta í húseigninni, en var á sama tíma tilbúin að leigja hluta hennar áfram til STEFs, en leysa vandamál tónskáldafélagsins með því að þeir fengju einnig inni í húsinu, en þó með því skilyrði að Bandalag Íslenskra Listamanna kæmi einnig þar inn. Má ætla að þetta fyrirkomulag hafi m.a. verið sett fram til að halda minningu Jóns Leifs á lofti í einni húseign, en öll þessi félög er nátengd persónunni Jóni Leifs.

Niðurstaðan varð sú að Tónskáldafélag Íslands og STEF keyptu sameiginlega húseignina Laufásveg 40 og opnaði það möguleika á að ráða starsmann fyrir bæði félögin ásamt því að reka erindi þeirra og tónverkamiðstöðvarinnar útávið ásamt að sjá um almenn skrifstofustörf. Starfarækja félögin skrifstofur sínar í þessu húsnæði í dag.